برنامه اسپانسر شیپ والدین ، پدر و مادربزرگها در کانادا دوباره آغاز شده است.
این برنامه از 2 ژانویه 2014 دوباره شروع می شود و این در حالی است که متقاضیان در دو سال اخیر مجبور بودند برای درخواست این برنامه منتظر بمانند.
از تاریخ 5 نوامبر سال 2011 میلادی دریافت درخواستهای جدید در چارچوب این برنامه به حال تعلیق در آمده است زیرا تعداد پرونده ها به حدی زیاد بود که دولت اعلام کرده بود دیگر انباشت پرونده ها قابل قبول نیست . البته تغییراتی هم در چارچوب این برنامه رخ داده که فرایند رسیدگی موثر به پرونده ها را بهبود می بخشد .
کریس الکساندر وزیر امور مهاجرت و شهروندی کانادا در این خصوص گفته که برنامه ی مدرن شده ی اسپانسر شیپ والدین به معنای انتظار کوتاهتر است از طرف دیگر ، اطمینان حاصل می شود که خانواده ها در عین تامین مالی افراد تحت حمایت خود منافع مالیات دهندگان کانادایی را هم تامین خواهند کرد.
حداقل درآمد لازم برای مشمول شدن در این برنامه ، به میزان 30 درصد افزایش یافته است به این معنی که اسپانسرها باید در آمدشان حداقل 30 درصد از سطح استاندارد حداقل در آمد در کانادا بالاتر باشد . معیار بررسی این در آمدها ، سالانه و یک تا سه سال گذشته است .
افراد باید اثبات کنند که به لحاظ مالی برای دورهای طولانی تر هم وضعیت تثبیت شده دارند مدارک این درآمد ها باید توسط (CRA ) اداره درآمد کانادا تایید شود و مدرک دیگری در این خصوص قابل قبول نیست.
افرادی که اسپانسر والدین هستند ، باید مسولیت مالی بیست ساله را به عهده بگیرند. معنایش این است که اسپانسر ها ظرف 20 سال از زمان دایم شدن اقامتشان ، مسول بازپرداخت هر کمک اجتماعی هستند که از سوی استان محل اقامتشان پرداخت می شود .
سالمندان ما در هر شرایط جسمی در کنار فرزندانشان به آرامش روحی می رسند و این یکی از دلایلی است که همه مهاجران مایلند والدین خود را به عنوان مهمان در هر نقطه ای خارج از وطن دعوت کرده و زندگی شان را با حضور آنان گرمتر کنند.
در سالهای گذشته، اخذ ویزا برای پدر و مادران ما کاری دشوار محسوب می شد، بارها ناظر بوده ایم که در موارد حساسی مانند ازدواج و یا حتی زایمان دعوت کننده، گرفتن ویزای والدین با شکست روبرو می شد. اگر هم بخت گرفتن ویزا را داشتند پس از 6 ماه در صورت تمایل به ماندن باید مجدد آن را تمدید کرده و در هر مرحله، باید هزینه های دولت پرداخت می شد.
سوپر ویزا یا همان ویزای 10ساله، آغاز دوره جدیدی از آسایش رفت و آمد والدین به شمار می رود، در این شکل جدید، والدین ما می توانند در هر سفر به مدت 2 سال در کانادا اقامت نموده و برای بازگشت مجدد به کانادا نیاز به ویزا ندارند.
در سوپر ویزا نیز چیزی تغییر نمی کند ، فقط گرفتن بیمه اجباری و نه اختیاری است که باید گفت اگر ما از میزان هزینه های سرسام آور پزشکی اطلاع داشته باشیم ، متوجه می شویم که در هیچ شرایطی خودمان از نظر فکری نباید اخذ بیمه را اختیاری تلقی کنیم و به عبارتی دیگر اگر به عواقب نداشتن بیمه فکر کنیم، متوجه می شویم که این داستان اجباری ، می تواند خوش بینانه نیز باشد. در حال حاضر ورود والدین ما به کانادا در صورت اخذ سوپر ویزا با داشتن بیمه مسافرتی با پوشش حداقل صدهزار دلار به مدت یکسال امکان پذیر می باشد.
از آنجا که بیماری و حادثه، داستانی قدیمی نبوده و همواره می تواند در هر نقطه و هر سنی رخ دهد، داستان بیمه مسافرتی ماجرایی جدید نیست. قبل از این هم ، بارها تاکید کرده ایم که در هنگام دعوت از عزیزانمان به هر طریقی ( ویزای کوتاه مدت ، ویزای ورود مکرر ، ویزای سوپر ویزا و ویزای طرح 20 ساله جدید ) بهتر است بیمه نامه را ضمیمه پرونده کنیم. در این صورت، ما آمادگی خود را به بهترین شکل از میزبانی مان نشان می دهیم و ضمنا اگر به هر علتی گرفتن ویزا برای والدینمان میسر نشود می توانیم هزینه پرداخنیمان را دریافت کنیم.
مطالب این مقالات صرفن در جهت اطلاع رسانی می باشد و به هیچ عنوان جایگزین مشاوره با متخصصین مربوطه نمی شود.
