در قرن ۱۹ميلادی فكر كمك به افرادی كه سال‌های بسياری را در امور خدمات به سر برده اند در برخی از كشورهای اروپايی شكل گرفت. از سال ۱۸۶۹ قانونی در انگلستان وضع شد كه به موجب آن به مقامات سياسی پس از مدت معينی خدمت، حقوق بازنشستگی پرداخت می‌شد.
تاریخچه بازنشستگی به سال ۱۸۸۰میلادی در آلمان برمی‌گردد. زمانی که بیسمارک، صدر اعظم آلمان، با مشکلات و نارضایتی‌های جمعیت شهری از جمله سالخوردگان و قشرهای مختلف جامعه اعم از کارگران، نیروهای نظامی و ماموران دولتی مواجه بود. بیسمارک برای حل مشکلات مزبور با ایجاد کمک‌های دولتی در زمینه بیمه درمانی و بیمه‌های تصادف و کمک‌های مالی برای افراد سالخورده از سن ۷۰ سالگی بنیان بازنشستگی را بنا نهاد.
در آن زمان در کشور کانادا، فقر در بین افراد سالخورده شهری بسیار زیاد بود و افرادی که سابقه کاری در کارخانجات و مراکز صنعتی داشتند بعد از سن ۷۰ سالگی مبلغ ناچیزی دریافت می‌کردند که هزینه زندگی شان را تامین نمی‌کرد.
در سال ۱۹۲۰ دولت اولین برنامه کمکی و حمایتی خود را برای افراد سالخورده شهری بنیان نهاد و در انتخابات سال ۱۹۲۶، مک کنزی قول داد که قانون حمایت از افراد سالخورده را ایجاد و به اجرا درآورد. در سال ۱۹۲۷، این قانون به اجرا درآمد. به این صورت که تمام افراد سالخورده از سن ۷۰ سال به بالا ماهیانه مبلغ ۲۰ دلار به صورت مقرری دریافت نمایند که معادل ۲۵ درصد حقوق متوسط کارگری بود، که در صورت فوت فرد، مشمول این مبلغ شده و به بازماندگان تعلق می‌گرفت. این برنامه به مرور زمان تکمیل شد و حتی هر روز شاهد کامل‌تر شدن آن هستیم به نحوی که امروزه سن بازنشستگی به ۶۵ سال رسیده است.
از پدربزرگ‌ها تعاریفی از زندگی ساده و بی‌پیرایه در ذهن داریم. چهارچوبی که در آن همه افراد فامیل جا گرفته و در زمان نیاز، همه آن گروه به یاری می‌شتافتند. امروز اندکی این خاطرات، رویا گونه به نظر می‌رسد. دنیای کوچک محله قدیمی، امروز به اندازه جهان رشد کرده. دیگر برای دیدن عزیزانمان، نمی‌توانیم پای پیاده، به دیدارشان بشتابیم. امروز در وقت دلتنگی، اگر فرصتی دست دهد، شنونده صدای آنان خواهیم بود. بسیاری از ما در این‌سوی دنیا، بوسیدن روی والدینمان حسرتی است که به آن عادت کردیم.
اگر بخواهیم برای فرزندانمان اقوام را معرفی کنیم، باید بگوییم یکی در شرق است و دیگری در غرب. بنابراین آنان هرگز روابط فامیلی قدیمی ما را لمس و درک نخواهند کرد. آنان یاد گرفته‌اند دوستان ما را خاله، عمو و عمه خود صدا کنند و طبیعتا این نمی‌تواند تداعی کننده حس تجربه شده ما باشد.
شنیده‌ایم در آن سال‌ها مردم، پزشک را سال به سال نمی‌دیدند. شاید بگویید امروز هم همینطور است با کمی تفاوت. ما فرصتی برای دیدار پزشکمان نداریم. تا درد ما را صدا نکند معمولا ما نیز خاموش به استقبال روز بعد می‌رویم. دیروز پدر بزرگ ما خانه‌ای داشت هر چند کوچک، اما متعلق به خودش. امروز ما اگر خانه‌ای داریم هر ماه برایش قسط و بهره می‌پردازیم.
ما در فاصله عمیق بین دیروز و امروز ایستاده ایم.
شاید بتوان گفت ما بر خلاف نسل جوان امروز، سخت‌تر با شرایط وفق می‌گیریم.
گاه در روزگار گذشته گیر کرده و گاه برای فردا شتاب‌زده و نسنجیده قدم بر می‌داریم . با تعدادی از گروه سنی ۴۰ تا ۵۰ سال به گفتگو نشستیم. آن دسته از کسانی که به سن بازنشستگی نرسیده بودند ولی برای آن دوران برنامه خاصی نداشتند، در طول دوران مهاجرتشان که میانگین عدد ۱۶سال را داشت مشغول به کار و به اتفاق از یکسره کار کردنشان گله‌مند بودند. وقتی از آنان سوال کردیم که آیا هر ماه فقط ۵۰ دلار در حسابی برای خودتان گذاشتید یا خیر، جواب منفی بود.
طبق سیستم کانادا همگی به کارت‌های اعتباری‌شان بدهکار و در سرازیری سن برای نشستن در انتهای این شیب سخت، پولی پس‌انداز نکرده بودند. شاید این سخنان در واژه چندان سخت به نظر نرسد. اما در عمل، کسانی که به این مرحله بدون برنامه ریزی رسیده باشند می‌توانند معنای این کلمات را بهتر لمس کنند.
دارا بودن حساب پس انداز بازنشستگی، راهکار مناسبی است برای آن دسته از افرادی که مایل به پرداخت مالیات نیستند.
همینطور می‌توان از این حساب، وام برای خرید خانه و یا وام جهت ادامه تحصیل گرفت و البته این پول برداشتی نیز معاف از مالیات می‌باشد. از سوی دیگر کسانی که به سن بازنشستگی می‌رسند، می‌توانند پول خود را یکجا و یا به صورت ماهانه دریافت نمایند.
قطعا اگر سالمند برای دوران بازنشستگی‌اش از قبل برنامه ریزی کرده باشد، این اتفاق پیامدی منفی برایشان نخواهد بود. سالمندی که احساس می‌کند زندگی گذشته خود را به هدر نداده است با سالمندی که رضایت چندانی نسبت به گذشته ندارد تفاوت بسیاری دارد. سالمند راضی، در خود احساس کمال می‌کند و زندگی را با خوش بینی و شور و شوق سپری می‌کند. با طرح و برنامه ریزی، البته که می‌توان آسوده خاطر بود، به شرطی که امروز، فکر فردا کنیم.
پیشنهاد می‌کنیم در جهت حفظ زندگی بهتر، از بیمه‌هایی نظیر بیمه‌های تکمیلی، بیماری‌های سخت، ناتوانی جسمی و از کارافتادگی و مراقبت ویژه در زمان مناسب با توجه به سطح نیازتان اختیار کنید.
